Έξω από το παράθυρό μου
Μέρες περνούν και φεύγουν
Έρχεται η νύχτα και μετά πάλι η μέρα
Άνθρωποι έρχονται και ξαναφεύγουν
Μετά ίσως επιστρέψουν εδώ
Κι εγώ είμαι ίδια
Όλα περνούν από πάνω μου
Περνούν από μέσα μου
Κάνου τον κύκλο τους κι εξαφανίζονται
Λες και είμαι μοναχό λουλούδι
που όλοι το μυρίζουν και το εγκαταλείπουν ύστερα συνέχεια
Σαν ξένο νά 'ταν από πάντα
4/3/2005
Παναγιώτα Γεωργακοπούλου
Παράξενη μέρα
Προσπαθώ να δώ τον εαυτό μου
Να τον κοιτάξω, να τον νιώσω
Δύσκολο...
Πρέπει να προσπαθήσω, να ψάξω πολύ
**
Έψαξα στη φύση
με τα λουλούδια, τον ήλιο, το νερό
Δεν ήμουν μόνο εκεί
**
Έψαξα στα λόγια
τα όμορφα, τ' άσχημα και τα θλιμμένα
Δέν άνηκα μονάχα σ' αυτά
**
Έψαξα στα όνειρα
τα γεμάτα πάθος, λύπη και χρώματα
Όχι δέν αποκλειστικά εκεί
**
Έψαξα στο τραγούδι
με τις ζωηρές, απαλές και γλυκιές νότες
Ούτε σ' αυτό μόνο υπήρχα
**
Ένα κομμάτι μου ήταν δοσμένο αλλού
Σ΄ένα μέρος μυστικό, γεμάτο πόνο
Κάπου που ίσως δε θα 'πρεπε...
**
Ήμουν στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου
Στα όνειρα και στις ψυχές τους
Γιατί αυτοί όλοι ήταν εγώ
κι εγώ είχα μοιραστεί σε κομμάτια...
13/5/2003
Παναγιώτα Γεωργακοπούλου
Ταξιδιώτες του παραλόγου
με τρένο που πάει στο πουθενά
αγαπάμε το τίποτα
λατρεύουμε το κενό
Ε.Ε.
Ώ ζωή!
Πηγαία ζωή
Βάθος μεγάλο και άβυσσος
Χαμένη ζωή των ανθρώπων
**
Άνθρωποι που τρέχουν
Στιγμή που περνά,
Πόλεις, μαύρο, κενό πουθενά.
Φευγαλέες ματιές στο λυκόφως
Ξεχασμένες γενιές
**
Ώ ζωή! Πού πλανιέσαι
Μακριά από των ανθρώπων
Τα πρόσωπα;
**
Πυκνό σκοτάδι, φθορά
Νεκρές ψυχές πεθαίνουν κάθε μέρα στα μαγαζιά
Φωνές που χάνονται στο υπερπέραν
Αγάλματα και σκιές
Δρόμοι αδιέξοδοι, και τέλος
Το ειρωνικό χαμόγελο της ιστορίας
Ο Θάνατος!
Ε.Ε.
Ο ήχος του τρένου που περνά
δυναμώνει για λίγο
και χάνεται σιγά - σιγά
ώσπου να αφήσει μια αμείλικτη ησυχία τριγύρω
Ε.Ε.
« Όταν σου ζητάω να μ’ ακούσεις
κι εσύ μου δίνεις συμβουλές,
δεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.
Όταν σου ζητάω να μ’ ακούσεις
και μου λες γιατί δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι,
ποδοπατάς τα συναισθήματά μου.Όταν σου ζητάω να μ’ ακούσεις
και νιώθεις ότι κάτι πρέπει να κάνεις για να λύσεις τα προβλήματά μου,
με προδίδεις, όσο παράξενο κι αν σου φαίνεται.Άκου... Το μόνο που ζητάω είναι να μ’ ακούσεις.
Ούτε να μιλήσεις, ούτε να κάνεις κάτι.
Απλά άκου με.Όταν κάνεις για μένα
αυτό που χρειάζεται να κάνω εγώ για τον εαυτό μου,
ενισχύεις τον φόβο μου και τα αισθήματα ανεπάρκειάς μου.
Αλλά όταν δέχεσαι απλά
ότι νιώθω αυτά που νιώθω
όσο παράλογα κι αν ακούγονται,
τότε δεν προσπαθώ πια να σε πείσω
κι αρχίζω να προσπαθώ να καταλάβω
τι κρύβεται πίσω από τα συναισθήματά μου.Γι’ αυτό σε παρακαλώ πρόσεξέ με
και απλά άκου με.Και αν θέλεις να μου μιλήσεις
περίμενε την κατάλληλη ώρα και εγώ θα σε ακούσω...»
ανώνυμος.
Όλοι κάποτε χάνουν την πορεία τους
κι αν καποιος δεν τη χάσει
τότε δεν κατέχει ποια είναι η πορεία τουΠορεύομαι σε οδους ξένες...
σε μονοπάτια αφιλόξενα,
σφίγγοντας στην ψυχή μου
το μόνο δώρο που μου 'χει απομείνει,
μια μορφή ιερή και γνήσια
της αγάπης
που δε μου γύρεψε τίποτε γι'αντάλλαγμαΒαδάζω με μόνη την ανάσα μου
που είναι σιγανήΑφουγκράζομαιΜα ούτε η φύση δε με δέχεται
Και τώρα πώς θα βρώ την πόρτα του κόσμου;
Ίσως τα πουλιά
-αυτά κελαηδούν σε όλους
Κάποτε θα ξαναμπώ στην πορεία μου
Σαν άλλη
Παναγιώτα Γεωργακοπούλου
Αν ήμουν ζωγράφος
οι πίνακές μου θα στέκονταν κάπως αλλόκοτοι
στην πινακοθήκη του κόσμουΗ θάλασσά τους θα ήταν πορτοκαλί
και όσες ακτίδες την έλουζαν μωβ
Ο ουρανός τους
θα 'εβρεχε σύννεφα... σύννεφα... σύννεφα
και η βροχή θα λίμναζε, κοιτώντας στο ταβάνι του σύμπαντος
Ποτέ οι άνθρωποί μου
δε θα έδεναν τόσο σφιχτά τα κορδώνια των παππουτσιών
Και όποιος τους παρατηρούσε λίγο.. έστω λίγο
θα βίωνε ευθύς
μια αλχημεία χρωμάτων συναισθημάτων
και σοκολάτας φράουλαςΑν ήμουν ζωγράφος όλα αυτά
Γιατί δεν είμαι
Μα οι υποθέσεις μου ταιριάζουν τώρα
για να παρατηρώ λίγο.. έστω λίγο
τον πίνακα της καρδιάς μου
Παναγιώτα Γεωργακοπούλου
Είναι μια νύχτα εδω... σχεδόν ειρωνική
ειρωνεύεται τον έρωτα
και τον θάνατο ειρωνεύεται
Είναι μια νύχτα εδώ
σαν όλες τις άλλες
και σαν καμία ως τώρα
Η ενέργεια ηλεκτρισμένη και διάφανη
φέρνει σβούρες στο ταβάνι
Σχεδόν την ακούω
που μαγνητίζεται από το σώμα μου
και το κάνει ν'ανατριχιάζει -ναι, αιωρείται...
και ειρωνεύεται τον έρωτα
και τον θάνατο ειρωνεύεται
Βλέπω
εστιάζοντας στο παράξενο σκοτάδι
την αρμονία του σύμπαντος
ούτε ψυχρή ούτε θερμή
Μόνο την βλέπω
Είμαστε η μια απέναντι στην άλλη
και υπάρχουμε, σ'ένα χορό αέναο
Αγγίζω με τα δάχτυλά μου χορδές
Όλες οι αισθήσεις είναι δικές μου
και μου χαρίζουν δώρα από παντού
Τί νύχτα..
ευλογημένη από μένα
Παναγιώτα Γεωργακοπούλου
1. Ένας καλά κρυμμένος άνθρωπος θυμάται.
Σε θυμάμαι ακόμα.
Και βέβαια σε θυμάμαι.
Πάντα θα σε θυμάμαι.
Θα σε θυμάμαι μέχρι να με ξεχάσεις.
Θυμάσαι εκείνο τον τόπο; Το πράσινο; Τον αέρα που έκανε τα χόρτα να χορεύουν, και το μικρό δρομάκο να βγαίνει κάθε τόσο απ’ την κρυψώνα του και να κρύβεται ξανά;
Τα κύματα της θάλασσας, πώς χτυπούσαν απαλά στο πλάι της γης;
«Πού είμαστε;» Με ρώτησες.
Βόρεια, σου είπα εγώ.
Τα σύννεφα. Άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα.
Γκρίζα, ταξίδευαν από πάνω μας αργά… ήρεμα.
Μια καταιγίδα ερχόταν.
«Ας πάμε στο σπίτι», είπες εσύ.
Ναι, κοριτσάκι, συμφώνησα. Ας πάμε.
«Δεν ξεχνάω τους παλιούς μου φίλους», μου είπες κάποτε.
Δεν είμαι φίλος, σου είπα εγώ.
Είμαι πολλά περισσότερα απ’ αυτό.
Είμαι ο αληθινός εαυτός.
Μπήκαμε στο σπίτι.
2. Ο Δεσμός – Το δέσιμο και η ελευθερία.
Πρέπει να ήταν αρχές ακόμα, αλλά δεν είμαι σίγουρος.
Εσύ ήσουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, ξημερώματα, κι εκείνος δίπλα σου.
Κοιμόταν, νόμιζες εσύ, αλλά δεν ήταν έτσι.
Καλημέρα, σου είπε εκείνος και χαμογέλασε.
Ξυπνήσατε. Κάποιος έφτιαξε καφέ, εκείνος μάλλον.
Τα πάντα έξω ήταν άσπρα, ένα απόκοσμο φως έμπαινε στο σαλόνι.
Ομίχλη. Τί ήταν εκείνο το φως;
Εγώ στεκόμουν ανάμεσά σας, αλλά μόνο εσύ με έβλεπες.
Δεν μου μιλούσες μπροστά του.
Μετά εκείνος βγήκε, δεν είπε πότε θα γυρίσει.
Θα γυρνούσε, όμως.
Εκείνη τη φορά θα επέστρεφε, κι εσύ το ήξερες.
Περάσαμε μαζί την υπόλοιπη μέρα.
Γύρισε.
Κρατούσε βιβλία μαζί του και έμοιαζε χαρούμενος.
Κοίτα τι έφερα, σου είπε.
«Τί είναι;»
Κοιτάξατε τα βιβλία, ενώ εγώ έκανα στην άκρη,
κρατώντας το στόμα μου κλειστό.
Πέρασε καιρός, κι εκείνος άλλαξε.
Ήταν μόνος. Έκανε εχθρούς. Του το είπες, αλλά εκείνος δεν έδωσε σημασία.
Αδιαφορούσε για τους πάντες, θυμάσαι;
Μια μέρα γύρισε στο σπίτι με αίμα στο πρόσωπό του.
Μεθυσμένος.
Σωριάστηκε στο κρεβάτι και έμεινε εκεί μέχρι την επόμενη μέρα το πρωί.
Όταν ξύπνησε και άρχισε να συνέρχεται, το πρώτο πράγμα που έκανε
ήταν να κάψει τα ποιήματά του.
«Τι κάνεις;» Του φώναξες.
Του είχες πει ότι θα έβαζες μουσική σ’ εκείνα τα λόγια.
Εκείνος είχε συμφωνήσει, είχε ενθουσιαστεί.
Τώρα όλα είχαν τελειώσει.
Καθίσατε στο πάτωμα παρατηρώντας την ομίχλη.
Το λευκό φως.
Εκείνος έγειρε στην αγκαλιά σου.
Όταν κοιμήθηκε, πήρες ένα από εκείνα τα τετράδια
και έγραψες κάποιους δικούς του στίχους.
Έφτιαξες ένα μικρό ποίημα από ό,τι θυμόσουν απ’ έξω.
Αυτό θα καθοδηγούσε τη μουσική σου, σκέφτηκες.
Κοίταξέ με. Προκαλώ αηδία.
«Δεν καταλαβαίνω τι λες».
Κάνω κακό στους άλλους… κάνω κακό σ’ εσένα.
«Αυτό άσε να το αποφασίσω εγώ».
Είσαι μικρή ακόμα. Δεν καταλαβαίνεις.
Λευκό φώς περνούσε από την διπλή μπαλκονόπορτα.
Τον βρήκες να κάθεται εκεί μπροστά, σε μια καρέκλα.
Χαμογελούσε.
Το δυνατό φως τον έκανε να μοιάζει με σκιά.
Θα πάω έξω.
«Να έρθω κι εγώ;»
Όχι. Εσύ να επιμείνεις.
Δεν γύρισε ποτέ.
3. Το σπίτι.
Είχα θυμώσει πολύ μαζί σου τότε.
Το σπίτι ήταν σκοτεινό.
Εσύ καθόσουν σε μια πολυθρόνα και μόνο σκεφτόσουν,
δεν έκανες τίποτα παραπάνω απ’ αυτό.
Μόνο που καμιά φορά έκλαιγες.
Κάποια στιγμή μια γυναίκα μπήκε μέσα,
κι εσύ την κοίταξες με απορία.
Είχε κόκκινα, σγουρά μαλλιά, χρώμα που είχε αρχίσει να ξεβάφει.
Έβγαλε τα ρούχα της, και πήγε στο μπάνιο.
Ξάπλωσε μέσα στην κρύα μπανιέρα και έκοψε τις φλέβες της.
Εκεί πνίγηκε στο αίμα.
Τώρα υπήρχαν δύο φαντάσματα μέσα στο σπίτι.
Ένα το δικό σου και ένα το δικό της.
Εκείνο δεν σου μιλούσε. Συνήθως έβγαινε στη βεράντα και
καθόταν στην παιδική κούνια κοιτώντας τη φύση.
Εσύ δεν έβγαινες έξω, σαν να φοβόσουν.
Ένα βράδυ τα φώτα έσβησαν, κι έμεινες με τους δαίμονες.
Εκείνοι άρχισαν να σαλεύουν.
Άκουγες τους χτύπους… τις καρδιές τους.
Ήταν ζωντανοί.
Καλά να περάσεις.
4. Η καταιγίδα.
«Γιατί το έκανες αυτό;» Με ρώτησες.
Ποιο, ακριβώς;
«Γιατί με άφησες μόνη μου μέσα στο σκοτάδι;»
Πρέπει να καταλάβεις, σου είπα,
ότι δεν θα είμαι για πάντα εδώ. Τώρα σήκω πάνω.
Σταμάτα να κλαίς και σήκω πάνω. Έτσι έχουν
τα πράγματα, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις,
τόσο πιο εύκολα θα επιβιώσεις.
Σήκω πάνω τώρα.
«Θα βρέξει; Κοίτα το χορτάρι… είναι ανήσυχο».
Ναι, είναι. Μάλλον θα βρέξει. Έ χει σύννεφα.
Και τότε άρχισε να βρέχει. Τα πάντα κρύφτηκαν.
Εγώ σε έπιασα απ’ το χέρι και σε πήγα σε μια μικρή σπηλιά.
Εκεί καθίσαμε κάμποση ώρα, παρατηρώντας τη βροχή.
Δε μιλούσες καθόλου.
Ούτε κι εγώ.
«Σταματάει», είπες σε κάποια στιγμή.
Όχι, είπα εγώ. Θα επιστρέψει.
Η βροχή δυνάμωσε ξανά.
Ο ουρανός φώναζε.
Η φύση έκλαιγε.
«Θέλω τον ήλιο», μου είπες.
Αν μπορούσα θα σου τον χάριζα, είπα εγώ.
«Αν μπορούσα θα σου χάριζα έναν λαμπερό ήλιο», τραγούδησες.
Εσύ είσαι ο ήλιος μου, σου είπα.
Και θέλω ο ήλιος μου να λάμπει.
5. Απόλυτο Κενό.
«Κοίτα αυτό το ποίημα».
Κράτησα τις λέξεις στα χέρια μου.
Παλιοί φίλοι σκυλεύαν τώρα το πτώμα του στην ανασκαμμένη
πόλη. Οι αφελείς! Γιατί εκείνος βρισκόταν πάντα σ’ έναν πύργο
μακρινό, απ’ όπου δεν είχε βγει ποτέ του.
Σαν τον τρελό που, κλειδωμένος στο κελί του, ζωγράφισε στον
τοίχο μια πόρτα κι έφυγε.*
Σου αρέσει; Σε ρώτησα.
«Πολύ. Θα φτιάξω μουσική απ’ αυτό», μου είπες.
«Είναι του Τάσου Λειβαδίτη».
Χαμογέλασα.
6. Όταν βγαίνει ο ήλιος.
Κοίτα μπροστά σου, σου είπα εγώ.
Βγαίνει ο ήλιος.
Τα πάντα αλλάζουν, κι εσύ φοβάσαι.
Έπιασες το χέρι μου, κι εγώ για ακόμη μια φορά
το κράτησα απαλά, ενώ εσύ περίμενες να δεις τι θα γίνει.
Χαρούμενες φωνές ακούστηκαν γύρω μας.
Μελωδίες, ίσως.
Μη φοβάσαι, σου είπα.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι είσαι έτοιμη.
7. Αποχαιρετισμός.
Νέος τόπος.
Αλλαγή, κι εγώ περπάτησα προς το φως μέσα απ’ το σκοτάδι.
Εσύ με κοίταξες, κι ύστερα έκανες δυο βιαστικά βήματα για να μ’ αγκαλιάσεις.
«Καλή αντάμωση», μου είπες εσύ.
Αντίο, σου είπα εγώ.
*Ο τίτλος του ποιήματος που αναφέρεται πιο πάνω είναι «Μόνιμη Εγκατάσταση». Είναι του Τάσου Λειβαδίτη.