Συνήθως αρχίζει στην τρίτη δεκαετία της ζωής, χωρίς να αποκλείεται η έναρξή της και κατά την παιδική ηλικία, οπότε και η πρόγνωση είναι βαρύτερη.
Θεωρείται αυτοάνοσος νόσος, καταγράφεται ίσως γενετική προδιάθεση σε κάποιον βαθμό και εμφανίζεται υπό την επίδραση παραγόντων, όπως ο κρύος καιρός, το τραύμα του δέρματος, η τριβή του δέρματος ή τοπικές φλεγμονές, και η χρήση του λιθίου.
Για τους περισσότερους ασθενείς η ψωρίαση παραμένει σε όλη τους τη ζωή, ενώ συμβαίνουν και αυτόματες ιάσεις ή ιάσεις και υποτροπές.
Κύριος παράγων για την εμφάνιση της νόσου είναι το στρες σε ανιχνεύσιμο ποσοστό 40%, σύμφωνα με πολλές έρευνες. Οι περισσότεροι ασθενείς συνδέουν την έναρξη της νόσου με ένα ιδιαίτερο γεγονός της ζωής τους φορτισμένο με μεγάλο άγχος.
Σε μελέτη του 2004 σε 5.795 ανθρώπους και σε 702 πάσχοντες, το 71% απάντησε ότι η νόσος τους επιβαρύνεται πολύ ύστερα από καταστάσεις άγχους, ενώ το 35% συνδέει άμεσα την έναρξη της νόσου με καταστάσεις στρες.
Η κατάθλιψη συνυπάρχει επίσης συχνά, ενώ δευτερογενές άγχος, λόγω των προβλημάτων στη ζωή που προέρχονται από τη νόσο, ανακυκλώνει την όλη σχέση ψωρίασης- άγχους.
Ψυχαναλυτικές μελέτες, αναφερόμενες στην προσωπικότητα των πασχόντων, μιλούν για ισχυρές κινήσεις παλινδρόμησης με καθήλωση στην αναζήτηση επαφής και ασφάλειας. Μιλούν επίσης για την ύπαρξη και ενέργεια ισχυρών κυμάτων ασυνείδητης οργής, η οποία στρέφεται από τον ασθενή εναντίον του εαυτού του.
Οι δερματολογικές θεραπείες της ψωρίασης είναι πολύπλοκες και συχνά εφαρμόζονται εναλλακτικά. Η απάντηση στις θεραπείες αυτές ποικίλλει. Άλλοτε επέρχεται ύφεση και ίαση και άλλοτε η νόσος παραμένει ή υποχωρεί και υποτροπιάζει. Θεραπείες που απευθύνονται στον ψυχικό χώρο εφαρμόζονται συγχρόνως με τις οργανικές, από τις πιο απλές τεχνικές χαλάρωσης ή υποστηρικτικές ψυχοθεραπείες, μέχρι τις βαθυτέρου επιπέδου ψυχοθεραπείες, όπως η ψυχαναλυτικού τύπου, η ψυχανάλυση, το ψυχόδραμα κ.λπ.
Όσο περισσότερο η νόσος τείνει να αντιστέκεται στις οργανικού τύπου θεραπείες τόσο οι ψυχοθεραπείες αυτές καθίστανται αναγκαίες.