Τί χρειάζονται τα βρέφη; Τί αισθάνονται; Τι καταλαβαίνουν; Θυμούνται;

Δείτε τις απαντήσεις.

Ανάμεσα στο βρέφος και στη μητέρα αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός. Η μητέρα αισθάνεται τις ανάγκες του βρέφους και ανταποκρίνεται. Απαντά. Το βρέφος πεινά η μητέρα απαντά με φαγητό. Το βρέφος κλαίει η μητέρα απαντά με αγκαλιά και λίκνισμα. Το βρέφος κουνάει τα χέρια του και τα πόδια του, η μητέρα του απαντά με χαμόγελο, του μιλάει, το χαιδέυει, το ξανα-αγκαλιάζει. Αυτές τις «απαντήσεις» της μητέρας, το βρέφος τις καταγράφει μέσα του.

Μετά από ένα διαζύγιο σχεδόν όλα αλλάζουν. Μία από τις αλλαγές είναι ότι πλέον έρχονται στην επιφάνεια, με πολύ έντονο πολλές φορές τρόπο, όλες οι διαφορές των δυο πρώην συζύγων. Αυτό συμβαίνει και σε ότι αφορά τα παιδιά και την ανατροφή τους. Είναι συχνά αναπόφευκτο, γι’ αυτό είναι σημαντικό οι γονείς να προσπαθούν όσο γίνεται να προστατέψουν το παιδί τους από τις μεταξύ τους «εχθροπραξίες».

Παιδί προνομιούχο το μοναχοπαίδι; Πολλοί πιστεύουν πως ναι. Είναι όμως έτσι; Λόγω της απουσίας αδελφών ένα μοναχοπαίδι μπορεί να αντιμετωπίσει ειδικά «προβλήματα» που να έχουν επιπτώσεις και στο μέλλον του. Επειδή δεν είναι ποτέ ανώδυνο το να είναι κανείς η μοναδική αγάπη των γονιών του, το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς αδέρφια χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.

Ο ρόλος του γονιού μοιάζει να κουβαλάει ένα φορτίο που αποτελείται σε μεγάλο μέρος από φόβους, διαφόρων εντάσεων και ποιοτήτων, φόβους συγκεκριμένους και φόβους αόριστους, φόβους για το παρόν και για το μέλλον τους, φόβους παράλογους και φόβους δικαιολογημένους. Φοβόμαστε μην πέσουν και χτυπήσουν, μην αρρωστήσουν, μήπως δεν τα πάνε καλά στο σχολείο, μην τα κοροιδέψουν, μην τους κάνει κακό κανείς, μη στενοχωρηθούν, μήπως δεν πετύχουν στη ζωή τους. Πολύ συνηθισμένοι φόβοι γονιών που όμως αν πάρουν το πάνω χέρι στην ανατροφή των παιδιών μας μπορεί να τα κάνουν να υποφέρουν, κι εμάς βέβαια μαζί τους.

Η ενούρηση αποτελεί μια από τις συχνότερες διαταραχές της παιδικής ηλικίας που προβληματίζει τους γονείς και ανησυχεί το παιδί. 
Σύμφωνα με το Αμερικάνικο σύστημα ταξινόμησης DSM-IV η νυχτερινή ενούρηση ορίζεται ως...

η «μη ηθελημένη απώλεια ούρων κατά τη διάρκεια του νυκτερινού ύπνου, τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, σε παιδιά πάνω από 5 ετών όταν δεν προκαλείται από προβλήματα του κεντρικού νευρικού συστήματος ή από συνέπειες προκύπτουσες από τη χρήση ουσιών όπως διουρητικά.»

Είναι δύσκολος ο ορισμός της επιθετικότητας και κυρίως όταν αφορά στα μικρά παιδιά. Η βασική ιδέα είναι οτι πρόκειται για μία πράξη που διαπράττει ένα άτομο με σκοπό να πληγώσει κάποιον άλλον.

Σύμφωνα με τους Parke & Slaby (1983) για να θεωρηθεί επιθετική μια συμπεριφορά πρέπει να υπάρχει η πρόθεση να κάνει κακό σε κάποιον. Έτσι λοιπόν, ένα βρέφος που βγάζει δόντια και δαγκώνει την θηλη της μαμάς του όταν θηλάζει, την πονάει, αλλα δεν το κάνει με πρόθεση άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί επιθετική η συμπεριφορά του.