Έξω από το παράθυρό μου

Μέρες περνούν και φεύγουν

Έρχεται η νύχτα και μετά πάλι η μέρα

Άνθρωποι έρχονται και ξαναφεύγουν

Μετά ίσως επιστρέψουν εδώ

Κι εγώ είμαι ίδια

Όλα περνούν από πάνω μου

Περνούν από μέσα μου

Κάνου τον κύκλο τους κι εξαφανίζονται

Λες και είμαι μοναχό λουλούδι

που όλοι το μυρίζουν και το εγκαταλείπουν ύστερα συνέχεια

Σαν ξένο νά 'ταν από πάντα

4/3/2005

Παναγιώτα Γεωργακοπούλου

Παράξενη μέρα

Προσπαθώ να δώ τον εαυτό μου

Να τον κοιτάξω, να τον νιώσω

Δύσκολο...

Πρέπει να προσπαθήσω, να ψάξω πολύ

**

Έψαξα στη φύση

με τα λουλούδια, τον ήλιο, το νερό

Δεν ήμουν μόνο εκεί

**

Έψαξα στα λόγια

τα όμορφα, τ' άσχημα και τα θλιμμένα

Δέν άνηκα μονάχα σ' αυτά

**

Έψαξα στα όνειρα

τα γεμάτα πάθος, λύπη και χρώματα

Όχι δέν αποκλειστικά εκεί

**

Έψαξα στο τραγούδι

με τις ζωηρές, απαλές και γλυκιές νότες

Ούτε σ' αυτό μόνο υπήρχα

**

Ένα κομμάτι μου ήταν δοσμένο αλλού

Σ΄ένα μέρος μυστικό, γεμάτο πόνο

Κάπου που ίσως δε θα 'πρεπε...

**

Ήμουν στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου

Στα όνειρα και στις ψυχές τους

Γιατί αυτοί όλοι ήταν εγώ

κι εγώ είχα μοιραστεί σε κομμάτια...

13/5/2003

Παναγιώτα Γεωργακοπούλου

Ταξιδιώτες του παραλόγου

με τρένο που πάει στο πουθενά

αγαπάμε το τίποτα

λατρεύουμε το κενό

Ε.Ε.

Ώ ζωή!

Πηγαία ζωή

Βάθος μεγάλο και άβυσσος

Χαμένη ζωή των ανθρώπων

**

Άνθρωποι που τρέχουν

Στιγμή που περνά,

Πόλεις, μαύρο, κενό πουθενά.

Φευγαλέες ματιές στο λυκόφως

Ξεχασμένες γενιές

**

Ώ ζωή! Πού πλανιέσαι

Μακριά από των ανθρώπων

Τα πρόσωπα;

**

Πυκνό σκοτάδι, φθορά

Νεκρές ψυχές πεθαίνουν κάθε μέρα στα μαγαζιά

Φωνές που χάνονται στο υπερπέραν

Αγάλματα και σκιές

Δρόμοι αδιέξοδοι, και τέλος

Το ειρωνικό χαμόγελο της ιστορίας

Ο Θάνατος!

Ε.Ε.

Ο ήχος του τρένου που περνά

δυναμώνει για λίγο

και χάνεται σιγά - σιγά

ώσπου να αφήσει μια αμείλικτη ησυχία τριγύρω

Ε.Ε.

Όλοι κάποτε χάνουν την πορεία τους
κι αν καποιος δεν τη χάσει
τότε δεν κατέχει ποια είναι η πορεία τουΠορεύομαι σε οδους ξένες...
σε μονοπάτια αφιλόξενα,
σφίγγοντας στην ψυχή μου
το μόνο δώρο που μου 'χει απομείνει,
μια μορφή ιερή και γνήσια
της αγάπης
που δε μου γύρεψε τίποτε γι'αντάλλαγμαΒαδάζω με μόνη την ανάσα μου
που είναι σιγανήΑφουγκράζομαιΜα ούτε η φύση δε με δέχεται
Και τώρα πώς θα βρώ την πόρτα του κόσμου;
Ίσως τα πουλιά
-αυτά κελαηδούν σε όλους
Κάποτε θα ξαναμπώ στην πορεία μου
Σαν άλλη 

Παναγιώτα Γεωργακοπούλου

Αν ήμουν ζωγράφος
οι πίνακές μου θα στέκονταν κάπως αλλόκοτοι
στην πινακοθήκη του κόσμουΗ θάλασσά τους θα ήταν πορτοκαλί
και όσες ακτίδες την έλουζαν μωβ
Ο ουρανός τους
θα 'εβρεχε σύννεφα... σύννεφα... σύννεφα
και η βροχή θα λίμναζε, κοιτώντας στο ταβάνι του σύμπαντος
Ποτέ οι άνθρωποί μου
δε θα έδεναν τόσο σφιχτά τα κορδώνια των παππουτσιών
Και όποιος τους παρατηρούσε λίγο.. έστω λίγο
θα βίωνε ευθύς
μια αλχημεία χρωμάτων συναισθημάτων
και σοκολάτας φράουλαςΑν ήμουν ζωγράφος όλα αυτά
Γιατί δεν είμαι
Μα οι υποθέσεις μου ταιριάζουν τώρα
για να παρατηρώ λίγο.. έστω λίγο
τον πίνακα της καρδιάς μου 

Παναγιώτα Γεωργακοπούλου

Είναι μια νύχτα εδω... σχεδόν ειρωνική
ειρωνεύεται τον έρωτα
και τον θάνατο ειρωνεύεται
Είναι μια νύχτα εδώ
σαν όλες τις άλλες
και σαν καμία ως τώρα
Η ενέργεια ηλεκτρισμένη και διάφανη
φέρνει σβούρες στο ταβάνι
Σχεδόν την ακούω
που μαγνητίζεται από το σώμα μου
και το κάνει ν'ανατριχιάζει -ναι, αιωρείται...
και ειρωνεύεται τον έρωτα
και τον θάνατο ειρωνεύεται
Βλέπω
εστιάζοντας στο παράξενο σκοτάδι
την αρμονία του σύμπαντος
ούτε ψυχρή ούτε θερμή
Μόνο την βλέπω
Είμαστε η μια απέναντι στην άλλη
και υπάρχουμε, σ'ένα χορό αέναο
Αγγίζω      με τα δάχτυλά μου      χορδές
Όλες οι αισθήσεις είναι δικές μου
και μου χαρίζουν δώρα από παντού
Τί νύχτα..
ευλογημένη από μένα 

Παναγιώτα Γεωργακοπούλου