Ο εξαιρετικός παιδοψυχίατρος D. Winnicott , πριν 50 ακριβώς χρόνια, έκανε μια σειρά εκπομπών για γονείς στο βρετανικό ραδιοφωνικό σταθμό του BBC, στις οποίες συζητούσε κυρίως με μητέρες επάνω στα διάφορα μικρά και μεγαλύτερα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους. Με την θαυμάσια, πάντα ενθαρρυντική και επιβραβευτική στάση του, ο Winnicott καταφέρνει να απενοχοποιήσει τους γονείς, καταρρίπτοντας κάθε μύθο σχετικά με το τι είναι σωστό και λάθος στην ανατροφή των παιδιών και ποιες είναι οι «καλές, ιδανικές» μητέρες. Η πεποίθηση του: το να είναι μια γυναίκα «απλώς επαρκής» μητέρα είναι το πιο ικανοποιητικό που θα μπορούσε να επιδιώξει!
Χωρίς αμφιβολία, οι οικογένειες ζουν την εποχή των παιδιών-βασιλιάδων. Η συρρίκνωση της οικογένειας που πλέον σπάνια απαριθμεί περισσότερα από 1-2 παιδιά, η –μέχρι τώρα- κατάσταση ευημερίας, οι συνθήκες ζωής που γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες για παιδιά, όλα αυτά έχουν συντελέσει στην αντίληψη ότι οι γονείς πρέπει να δίνουν στα παιδιά τους πάνω απ’ όλα φροντίδα, προστασία και ολοκληρωτική εξασφάλιση.
Το σχολείο είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή κάθε ανθρώπου αλλά ακόμα πιο σημαντικό φαίνεται και είναι όταν διανύει κάποιος την σχολική ηλικία. Ακόμη και για τον πιο «αδιάφορο» μαθητή είναι επώδυνο να μην τα καταφέρνει, να έχει αποτυχίες, να μην μπορεί να προσαρμοστεί στο σχολικό περιβάλλον. Υπάρχει όμως η «συνταγή της επιτυχίας» που κάνει τον καλό μαθητή, είναι εύχρηστη και χωρίς παρενέργειες;
Ο φόβος είναι ένα πρωταρχικό συναίσθημα, πράγμα που σημαίνει ότι ανήκει στον «βασικό συναισθηματικό εξοπλισμό» του ανθρώπου. Είναι φυσικό: χωρίς το αίσθημα του φόβου δεν θα μαθαίναμε ποτέ να είμαστε προσεκτικοί, να αποφεύγουμε κινδύνους, να προφυλάσσουμε τον εαυτό μας και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Η παιδική ηλικία διατρέχει φάσεις, καθεμία από τις οποίες έχει κάποιους δικούς της χαρακτηριστικούς φόβους: το φόβο των δυνατών θορύβων στην ηλικία έως 6 μηνών, το φόβο των άγνωστων προσώπων γύρω στους 8 με 10 μήνες, το φόβο του σκοταδιού και των ζώων μεταξύ 2 και 4 ετών, το φόβο των ληστών, των μαγισσών, των τραυματισμών μεταξύ 5 και 8 ετών, το φόβο του θανάτου, των φυσικών καταστροφών, του πολέμου και όσων κινδύνων εμφανίζονται στα ΜΜΕ μεταξύ 9 και 12 ετών.
Με το τέλος της παιδικής ηλικίας, το αγόρι και το κορίτσι μπαίνουν σε μια νέα φάση της ζωής τους, την εφηβική, κατά την οποία η ορμονική αφύπνιση προκαλεί αναστάτωση στον οργανισμό τους. Στην προεφηβεία των 12-14 χρόνων ξυπνούν έντονα και καθοριστικά οι βιολογικές εξελίξεις των χαρακτηριστικών του φύλου, αλλά κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην ψυχολογία του παιδιού. Τις αλλαγές αυτές πολλές φορές οι γονείς τις εισπράττουν σαν ονειροπόληση και αφηρημάδα. Είναι, όμως, έτσι;
Η έννοια του παιχνιδιού είναι σχεδόν ταυτόσημη με το παιδί. Εδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής, εκτός από το ψυχαγωγικό χαρακτήρα που έχει, συμετέχει και στην διαδικασία εκπαίδευσης, αρχικά του μωρού, και στην πορεία του νηπίου.
Κατά την προσχολική ηλικία, οι γονείς έχουν το βασικότερο ρόλο στην εκπαίδευση του παιδιού τους. Μέσα από το κατάλληλο παιχνίδι, δίνεται η ευκαιρία στην οικογένεια, να καλλιεργήσει τις δυνατότητες του παιδιού με ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο.